“Zelf heb ik het schildersvak maar 1 jaar bewust ervaren en alle latere jaren alleen vanaf de zijkant.
Ik weet hierdoor wel heel zeker dat mijn vader (dus de opa van Gian) een uitermate goede en secure vakman was, die het schildersvak uitermate beheerste in al zijn facetten, zoals wat toentertijd zeker door algemeen geldgebrek zeer veel voorkwam het herstellen van bijvoorbeeld kapotte ornamenten, het nabootsen van houtnerven, dus houtimitaties maken op voordeuren, lambriseringen etc. Dit kon hij zeer goed in alle houtsoorten en zoals ook o.a. veel gipsornamenten herstellen in plafonds etc. Met de beperkte gereedschappen en schildermaterialen die vaak zelf gemengd en aangemaakt moesten worden bereikte hij verbluffende resultaten. Vaak ook wel ten koste van zijn eigen tijd en geldmiddelen, want hij kon niet stoppen voor er een perfect eindresultaat werd bereikt.
Behangen was zijn grote passie, zeer secuur en uiteraard motief passend. Je zag hem van zijn werk genieten. Netjes werken was vanzelfsprekend. Als roker gebruikte hij uiteraard veel lucifers, maar een afgebrande lucifer werd ten allen tijden weer terug in het doosje geschoven om hem niet te laten rondslingeren. Deuren aflakken met de kwast was een van zijn grote kunsten. De hele kamer werd dan ook afgeplakt en luchtdicht gemaakt, er mocht niemand rondlopen, alle naden en kieren moesten dichtgeplakt, zodat ook maar geen enkel stofdeeltje kon ronddartelen. Het eindresultaat van zijn werk, een deurvlak waar je je in kon spiegelen.
Zijn grote trots was de aanschaf en bezit hebben van een rollend steiger van 12 meter hoog. Wel loei zwaar en ook gevaarlijk om te bouwen, maar dat mocht de pret niet drukken. Hiermee werden voorgevels en o.a. diverse interieurs van kerken en kloosters geschilderd. Het vervoer was in zijn beginjaren een zware degelijke fiets met aanhangwagentje. Naar zijn opdrachtgevers werd vaak een heen- en terugweg gefietst tot wel 40 kilometer per dag. Later was er een personenauto (Opel-Olympia), de 2e auto in het dorp, (na de slager) en zijn grote trots. Zo kon hij de hele regio bereiken en had dan ook her en der in alle dorpen tot in België toe klanten.
Maar de eerste jaren na de oorlog was het ook touwtjes aan elkaar knopen. Vooral 's winters als er geen of nauwelijks werk te vinden was en de hele werkplaats opgeruimd werd en verfpotten achter in de tuin uitgebrand en schoon gemaakt werden voor hergebruik. Maar in het algemeen was hij zeer in voor de aanschaf van nieuwe gereedschappen. Zo ben ik eens met hem meegereden naar Scheveningen voor het ophalen van een nieuwe verfspuit, in die jaren nieuw en een unicum. Hij was ook een zeer loyale werkgever, hij had in de latere jaren soms wel vijf werknemers. Op vrijdagmiddag of zaterdagmorgen was er tijd voor gezelligheid en werd een of twee uurtjes voor het huiswaarts keren bij een dorpscafeetje gestopt onder het motto 'we luiden de zondag in'. Werd er in de nabije omgeving gewerkt, dan werd de lunch met man en macht bij ons thuis gebruikt. Het huis was dan gevuld met gezelligheid en hilariteit en er werd ook niet op een kwartiertje gekeken.
Het spreekt voor zich dat zijn zoon (en mijn broer) Walter zich zijn hele kennis eigen maakte en op dezelfde voet verder ging en ook een groot vakman werd.
Heel veel respect heb ik voor hun liefde voor het schildersvak, hun uitgebreide kennis en verbluffende resultaten en dat alles met uitermate bescheiden gereedschappen, materialen en middelen. Ook bij Gian zie ik diezelfde interesse, het oog voor kwaliteit en vooral het werkplezier terug in de manier waarop hij over het schildersvak vertelt. Het lijkt erop dat de geschiedenis zich ook bij het gezin van Gian zal herhalen aangezien er één zoon het schildersvak zich graag eigen wilt maken, en de andere (net zoals mij) niet.
Het belangrijkste vind ik dat ze plezier halen uit hun werk, dat zie ik bij Gian en ook bij Max net zoals ik dat bij mijn broer en mijn vader zag.”
